Szukając odpowiedzi na powyższe problemy opracowaliśmy kompleksowy projekt wsparcia pracowników pomocy społecznej zakładając, że wzmocnienie ich kompetencji skutkować będzie zwiększeniem skuteczności w pracy z uchodźcami z Ukrainy. Przyjęliśmy dwie główne ścieżki oddziaływania – poprzez superwizję i szkolenia.

Kryzys migracyjny stworzył szereg nowych, niespotykanych dotąd problemów i wyzwań, przed którymi stoją pracownicy pomocy społecznej. Wobec dość dużej nieprzewidywalności najbardziej zasadna i skuteczna jest praca superwizyjna. Dlatego założyliśmy w projekcie organizację 180 grup superwizyjnych dla pracowników pomocy społecznej, którzy mają lub mogą mieć kontakt z klientami z Ukrainy. Zaprosiliśmy do udziału ośrodki z całej Polski, choć priorytetowo potraktowaliśmy dwanaście miast, w których koncentrowała się migracja ukraińska. Były to Warszawa, Lublin, Rzeszów, Kraków, Katowice, Wrocław, Poznań, Gdynia, Sopot, Gdańsk, Białystok i Łódź. W tych miastach (oraz w ich okolicach) uruchomiliśmy grupy superwizyjne liczące od 5 do 15 osób, które spotykały się co miesiąc przez 10 miesięcy (każda grupa trwała 5h).

Równoległym działaniem było opracowanie 20 szkoleń tematycznie związanych z potrzebami pracowników pomocy społecznej i jednocześnie korelujących z przewidywanymi/zdiagnozowanymi problemami doświadczonymi przez rodziny uchodźców. Kolejnym krokiem było przeprowadzenie szkoleń dla 80 grup pracowników pomocy społecznej. Dodatkowymi działaniami w projekcie były szkolenia dla współpracujących z naszą organizacją superwizorów pracy socjalnej, oraz rozpowszechnianie zdobytych doświadczeń i dobrych praktyk z obu ścieżek w specjalnym wydaniu publikacji SPS Superwizja Pracy Socjalnej, dystrybuowanej w formie e-publikacji (raz na trzy miesiące).