Wraz z wejściem w życie rozporządzenia Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej z 20 grudnia 2016 roku określającego kryteria merytoryczne, które musi spełniać osoba chcąca uzyskać certyfikat superwizora pracy socjalnej oraz standardy szkolenia superwizorów pracy socjalnej, superwizja pracy socjalnej zyskała status samodzielnego zawodu. Zawód ten, ze względu na szczególnie wrażliwy charakter zagadnień, których dotyczy superwizja z całą pewnością można przypisać do kategorii zawodów zaufania publicznego. Mamy bowiem tu przynajmniej trzy współzależne i niezwykle delikatne obszary – trudne doświadczenia uczestników superwizji (nierzadko związane przecież również z osobistymi uwarunkowaniami), problemy życiowe klientów pomocy społecznej oraz kwestie relacji wewnątrz instytucji pomocowych (również bywają dość skomplikowane). Współwystępowanie i wzajemne przenikanie się tych trzech sfer tworzy dość trudna przestrzeń, w której trudno bezpiecznie się poruszać bez wyraźnych wskazówek.
Potrzebujemy zatem, jako wyodrębnione środowisko zawodowe czegoś w rodzaju mapy, która przynajmniej będzie zawierać z jednej strony określone kierunki (cele), ku którym mamy zadanie podążać a z drugiej – w miarę precyzyjnie wskazane zagrożenia wraz ze sposobami ich unikania. Taką mapą tworzą rzecz jasna zasady i normy.
Konieczne zatem wydaje się, opracowanie na użytek superwizorów pracy socjalnej spisu wartości, zasad i norm – uwzględniających specyfikę naszej pracy, którymi chcielibyśmy się kierować w prowadzeniu superwizji.